when your head is a real jungle...

   Και εκεί που πραγματικά είχα πολύ καιρό να γράψω, είπα να το πιάσω από εκεί που το άφησα το μπλογκ, αφού ούτως ή άλλως είναι μια μορφή προσωπικού ημερολογίου. Και επειδή λίγο ο καύσωνας ο θερινός που είναι πραγματικά αμείλικτος για όσους βρίσκονται ακόμη στην πόλη, λίγο το καταστασιόν του καλοκαιριού που είναι και πιο free και πιο παιχνιδιάρικο σε ζαλίζουν κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω για τα δεινά του να είσαι confused εν μέσω κατακαλόκαιρου.
   Τί γίνεται λοιπόν, όταν έξω σκάει ο τζίτζικας και στο δικό σου μυαλό αντί να υπάρχουν καρδούλες και κοχυλάκια, υπάρχει ένας σωρός σκέψεων που αδυνατείς να τακτοποιήσεις; Όταν στο ζενίθ του Αυγούστου βρίσκεσαι αντιμέτωπη με διλήμματα πάσης φύσεως, από γκομενικά μέχρι επαγγελματικά και όλοι σε πρήζουν να μπεις στο στόρι "ανεμελιά καλοκαιριού"; 
   Ακούγεται κάπως κουλό όλο αυτό στους περισσότερους, όμως υπάρχουν φορές που νιώθω ότι το κεφαλι μου είναι ένα πελώριο καζάνι έτοιμο να εκραγεί και προσπαθώ πολύυυυ σκληρά να εμποδίσω αυτό το μπουμ!, για να μην πληγώσω και τους γύρω μου και τον εαυτό μου. Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω απλώς να βουτήξω στη θάλασσα και να μείνω εκεί ή να φάω τόσο παγωτό, μπας και κατορθώσω και ξορκίσω τις κακές σκέψεις. Δε ξέρω ποιος μπορεί να με νιώσει, τότε. Για αυτό και καταλήγω να συζητάω τα προβλήματά μου με όλον τον κόσμο μήπως και μου συμπαρασταθεί, μήπως και μου βρει λύση. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ και το ξέρω. Κάπου εδώ προκύπτει και το κρίσιμο ερώτημα "Πότε θα μάθεις να λύνεις μόνη σου με ωριμότητα τα προβληματάκιά σου";
   Η αλήθεια είναι πως ακόμη δε ξέρω. Ευελπιστώ, ωστόσο, πως θα έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα που θα μάθω να ιεραρχώ τις σκέψεις μου και να μη μετανιώνω για τις αποφάσεις μου,ακόμη και, αν αποβούν λαθεμένες. Εξάλλου μια ζωή την έχουμε και θα τα φάμε και τα μούτρα μας, αλλά σημασία έχει να είσαι αποφασιστικός και να μη δειλιάζεις (είπε η Ντόρα με ύφος στοχαστικό και γέλασε, γιατί ξέρει καλά τον εαυτό της :-P).

και ένα τραγουδάκι για την περίσταση